Nazi’s afknallen, het is door de jaren heen zowel in de film- als game-industrie een populaire bezigheid geworden. Door het veelvuldig voorkomen van WOII-games valt de setting zelf helaas wat minder goed bij het grote publiek, maar gelukkig is de grootste oorlog in de menselijke geschiedenis in de Wolfenstein serie slechts bijzaak. Maak je klaar om met een overvloed aan wapens en ammunitie een einde te maken aan het overwicht aan Duitsers, want een nieuwe Wolfenstein staat weer voor de deur!
Wolfenstein heeft voor gamebegrippen een lange geschiedenis achter de rug. Het begon allemaal in 1981, het jaar dat Castle Wolfenstein verscheen voor de Apple II. De game kreeg al snel een vervolg met de in 1984 verschenen Beyond Castle Wolfenstein. Vervolgens bleef het een lange tijd stil, totdat id Software in 1992 met Wolfenstein 3D een nieuwe standaard zette in het first-person shooter genre. Dit stukje antiek diende later door zijn revolutionaire graphics en gewelddadige actie als inspiratiebron voor mening ontwikkelaar. Het zal je dan ook niet verbazen dat er in de loop der jaren geprobeerd werd nieuw leven in de serie te blazen.
Nu proberen Raven Software en id Software het dus opnieuw. Wolfenstein is een vervolg op Return to Castle Wolfenstein en laat je weer in de vertrouwelijke schoenen stappen van William ‘B. J.’ Blazkowicz. De game begint met een actievol CGI-filmpje. Blazkowicz bevindt zich als spion op een Duitse boot, maar wordt in het nauw gedreven door een overmacht aan Duitse soldaten. Een geheimzinnige amulet in zijn jaszak (The Veil) helpt hem echter uit de brand door in een enkele klap de nazi’s tot hoopjes as te verwerken. Je missie leidt vervolgens al snel naar het fictieve Isenstadt, waar de nazi’s schijnbaar bepaalde plannen hebben met soortgelijke krachten.
The Veil gaat al snel een belangrijke rol spelen wanneer je je eerste bruikbare kracht vindt. In totaal zijn er vier te verzamelen. Zo krijg je later bijvoorbeeld de mogelijkheid om de tijd te vertragen of om een groot krachtveld, dat bescherming geeft tegen alles wat schade kan aanrichten, te activeren. The Veil kan vanzelfsprekend niet constant gebruikt worden: is de energie op, dan zul je moeten zoeken naar plaatsen waar het ding weer kan worden opgeladen.
Zonder schietijzers kun je echter geen nazi’s afmaken en daarom bevat Wolfenstein acht verschillende wapens. Naast de bekende Duitse blaffers zoals de MP40 en de KAR98 kun je ook aan de slag met een handje vol sciencefiction wapentuig waarvan Hitler alleen maar kon dromen. Wapens kun je ook upgraden door middel van gekochte onderdelen. Erg snel zal het goud echter niet binnen stromen, waardoor je echt keuzes zult moeten maken over welk wapen jij van plan bent om vaak te gebruiken.
Aangezien Wolfenstein games het nooit zo nauw nemen met realisme kun je ook hier weer rekenen op geschifte vijanden. Dit keer geen Robot Hitler, maar wel een ruime variatie aan nazi zombies met speciale superkrachten, welke wat meer variatie in de gameplay moeten brengen. Tegen het einde word je echter doodgegooid met zulke vijanden, waardoor de game plotseling frustrerend moeilijk wordt. De ‘menselijke’ nazi’s zijn dan weer te dom om het je echt lastig te maken. Ze kunnen nog wel dekking zoeken en hier en daar gebruik maken van ‘blindfire’, maar helaas komen ze veel vaker als kip zonder kop op je afgerend. Een paar kogels en rondvliegende ledematen later en je kunt weer verder met de lineaire missie.
Wolfenstein wordt pas echt storend wanneer je geconfronteerd wordt (en dat is al vrij snel) met het inspiratieloze stemmenwerk. Doordat de game zich volledig afspeelt op Duits terrein, verwacht je dat er op zijn minst regelmatig Duits wordt gesproken. De game komt echter nooit verder dan ‘Gutentag!’ of ‘Auf wiedersehen!’. In plaats daarvan krijgen we één en al Engels met een verlept Duits accent te horen. En wanneer je voor de zoveelste keer de nazi’s ‘The American is here!’ en ‘That man is a spy!’ hoort roepen, begin je je pas echt af te vragen of de ontwikkelaar wel een goed product wilde maken. Een snelcursus Duits voor beginners was blijkbaar te veel gevraagd.
De voice-acting is echter lang niet het enige waarin weinig moeite is gestoken. De id Tech 4 engine heeft het deze keer namelijk niet voor elkaar gekregen om goede lichteffecten, scherpe texturen of een soepele framerate neer te zetten. Het resultaat is gedateerde graphics en saai kleurgebruik. De nauwe binnenomgevingen zijn nog wel acceptabel, maar wanneer het uitzicht verder reikt dan de volgende straat, stapelen de technische problemen zich in rap tempo op. En dan hebben we het niet eens gehad over de flinke grafische downgrade in de online multiplayer.
Zo’n downgrade betekent natuurlijk nog niet gelijk een man over boord, als de online component maar goed in elkaar zit. Helaas (je voelt ‘m waarschijnlijk al aankomen) is de basis van de game gewoon niet goed, wat de multiplayer net als de singleplayer inspiratieloos en saai doet aanvoelen. Het is dan ook verspeelde moeite om hier de multiplayer modes en opties een beetje door te nemen. Daarvoor is Wolfenstein gewoon te middelmatig.
Conclusie
Wolfenstein probeert originele gameplay-elementen (lees: sciencefiction) aan het hele nazi concept toe te voegen, maar daar faalt het hopeloos in door de aanwezigheid van niet te verwaarlozen gebreken. Waar de vorige games in de reeks het first-person shooter genre nog naar een hoger niveau tilden, kan Wolfenstein op geen enkel moment verrassend uit de hoek komen. Tijden, evenals de hardware, zijn nou eenmaal veranderd.