Net als bijna elke langlopende videogameserie heeft Final Fantasy de nodige spin-offs gekregen door de jaren heen. Sommige hiervan zijn geliefd, zoals de Tactics-games, terwijl andere meer richting het bizarre neigen (denk Chocobo Racing). De meeste games liggen echter ergens in het midden en worden vooral gespeeld door zij die de hoofdserie een warm hart toedragen. Het in 2016 verschenen World of Final Fantasy is niet anders.
Natuurlijk schrijven we niet nu nog een review over een game die al jaren uit is. In plaats daarvan nemen we het recent verschenen World of Final Fantasy: Maxima onder de loep. Deze re-release brengt de game namelijk niet enkel voor het eerst naar Xbox One en Nintendo Switch, maar voegt ook nieuwe content toe in de vorm van nieuwe cameo’s, een handjevol nieuwe mirages en een gloednieuw mechaniek. Maar voor we het over de nieuwigheden gaan hebben, moeten we het eerst even hebben over wat de originele World of Final Fantasy nu precies is.
Back to basics
In deze spin-off van Square Enixs populaire serie maken we kennis met Lann en Reynn; een tweeling die woont in het vredige Nine Wood Hills. Normaal zie je al aankomen dat een monster of leger deze vrede verstoort of dat een andere ramp hun leven op zijn kop zet. Maar niet in WoFF. Daar ontdekken onze hoofdpersonen namelijk dat het leven dat ze dachten te leven weinig meer is dan een illusie en dat hun herinneringen niets meer zijn dan hersenspinsels. Maar de vrouw die dit hun vertelt, heeft ook een oplossing voor handen…in een andere wereld.
Deze zelfverklaarde God vertelt ons duo dat ze hun herinneringen en ongespecificeerde verloren krachten terug kunnen winnen door af te reizen naar deze wereld als Mirage Keepers. Dit zijn mensen met de gave om Final Fantasy-monsters als Moogles, Chocobo en Flans te temmen door ze te vangen in vierkanten genaamd Prismariums. En dat is waar het spel vreemd begint te worden. Wie dacht dat je de monsters in kunt zetten om gevechten á la Pokémon te voeren, zit er namelijk mijlenver vanaf.
Jenga!
In plaats van dat je jouw monsters aanstuurt op het slagveld, vecht je aan hun zijde tegen andere Mirages, al is dat niet helemaal de juiste verwoording. Lann en Reynn vechten namelijk door middel van stacking, hetgeen betekent dat zij en hun monsters letterlijk op elkaars hoofd gaan staan alsof ze een totempaal imiteren. En hoewel dat er belachelijk uitziet, heeft het wel nut. In deze magische wereld combineren de vaardigheden van wezens die op elkaar staan zich, waardoor een stapel sterker is dan de som der delen. Zo worden niet enkel stats als HP en verdediging bij elkaar opgeteld, maar kunnen twee monsters die Fire kunnen gebruiken samen Fira ontgrendelen.
Natuurlijk is het stapelen van je vechters geen verplichting. Je kunt je stapel van maximaal drie karakters ten alle tijden opbreken, wat zowel voor- als nadelen met zich meebrengt. Zo heb je nu geen toegang meer tot de betere skills en moet je het doen met lagere stats, maar kun je wel profiteren van drie aanvallen per beurt, in plaats van een. In veruit de meeste gevallen is een omgevallen stapel echter het gevolg van het incasseren van een aanval of twee teveel. Jenga!
Om het geheel nog net even zotter te maken, kunnen onze helden zelf ook nog van vorm veranderen. Als reguliere mensen torenen ze uit boven de Mirages en staan ze aan de onderkant van een stapel. Maar met een druk op de knop veranderen ze in chibi-versies van zichzelf, die passen bij de bewoners van deze vreemde wereld. En dan staan ze opeens in het midden van de stapel, waardoor je andere combinaties kunt maken. Want verandering van spijs zou moeten doen eten.
Maar wat de boer niet kent…
Tijdens je reis door World of Final Fantasy kom je tientallen Mirages tegen die je kunt toevoegen aan je collectie en kunt trainen om nieuwe skills, boosts en vormen te ontgrendelen, waarbij het idee is dat je een breed arsenaal opbouwt dat je kunt aanpassen om op de situatie aan te sluiten. In de praktijk komt daar echter niets van terecht. Tijdens de ruim dertig uur die ik nodig had om het einde te bereiken, wisselde ik slechts zelden van samenstelling, waarbij het vooral omgevingselementen waren die mijn hand forceerden wanneer dat wel gebeurde. Maxima is namelijk heel wat laagdrempeliger dan veel van de hoofddelen.
Deze lage moeilijkheidsgraad zorgt er niet enkel voor dat je niet bijster diep in de mechanieken van het Mirage trainen hoeft te duiken, maar zorgt er tevens voor dat vele andere systemen feitelijk niet uit de verf komen. Zo heb ik enkel voor reviewdoeleindes een keer gebruikt gemaakt van de summoning van een Mega Mirage en een Champion en heb ik om dezelfde reden slechts even gestoeid met de nieuwe Champions-mechaniek, waarin Lann of Reynn de vorm aannemen van Final Fantasy-helden als Cloud, Lightning en Squall en hun vaardigheden kunnen gebruiken. Een simpele optie voor de moeilijkheidsgraad zou dit probleem grotendeels kunnen verhelpen, maar de keuze van Square Enix om het tempo erin te willen houden is begrijpelijk. Immers is WoFF ook verhalenderwijs een heel ander beestje dan de games waar het de mosterd haalt.
Grappen en grollen
Games als Final Fantasy VII en Final Fantasy X zijn berucht en geliefd om hun dramatische verhaalvertelling en emotionele momenten, en dat is ook exact wat mensen verwachten als ze de naam horen. World of Final Fantasy is echter ook op dit gebied heel wat luchtiger. Lann is een flapdrol eerste klas, terwijl Reynns voorhoofd een permanente handafdruk heeft van alle denkbeeldige facepalms die ze maakt wanneer haar broer weer zijn eetgat opentrekt. Hierdoor is het best een grappige ervaring, maar niet een die je aandacht lang genoeg weet vast te houden om een flinke grind voor een moeilijke baas te verantwoorden. En dat is ook zo ongeveer de mindset waarmee je het spel moet benaderen om niet teleurgesteld te worden.
De groep die echter echt teleurgesteld zal worden, is die die de game al gespeeld heeft en € 16,99 uitgeeft voor de Maxime upgrade. Een paar nieuwe cameo’s, een verwaarloosbaar aantal nieuwe Mirages, vormverandering van je helden en een nieuwe baas kunnen dit prijskaartje immers echt niet verantwoorden. Maar als je de game nog niet had, kun je net zo goed direct de Maxime-versie pakken, al is het maar omdat die marginaal beter is.
Conclusie
Hoewel de naam Final Fantasy groots prijkt in de titel, heeft World of Final Fantasy: Maxima maar een heel beperkt aantal raakvlakken met de serie van Square Enix. De karakters en monsters zijn direct herkenbaar, maar de toon en battle mechanics liggen mijlenver verwijderd van het bronmateriaal. Dat is niet direct een probleem, ware het niet dat met deze nieuwe benadering ook de productiewaarde een heel stuk lager ligt, waardoor WoFF hooguit aardig of grappig kan worden genoemd. En voor een Final Fantasy-titel is dat een flinke stap terug. De echte domper is echter de meerwaarde van de Maxima-upgrade, die nagenoeg niet bestaand is.