Xenoblade Chronicles

Wie een beetje het gamenieuws gevolgd heeft, zal ongetwijfeld de naam Operation Rainfall voorbij zien komen. De leden van Operation Rainfall hielden acties om Nintendo Of America over te halen drie JRPG’s op de Wii te localiseren. Deze games betroffen Xenoblade Chronicles, The Last Story en Pandora’s Tower. Hoewel ze geen succes hadden, krijgen wij wel alle drie de games in Europa. De eerste van de drie, Xenoblade Chronicles is gearriveerd en laten we eens kijken of die al de ophef waard is.

Lang geleden, ver voor de start van de gebeurtenissen in Xenoblade waren er twee giganten, Bionis en Mechonis. Ze waren in eeuwige strijd verwikkeld tot ze elkaar doodden  en hun lichamen versteenden. Nu, vele eeuwen later zijn de giganten het thuis van vele wezens die in vrede samen leven. Totdat de Mechon, bewoners van Mechonis, de aanval op Bionis openen. Hier begint ons verhaal. Jij weert in de Tutorial de Mechon-aanval af en herstelt de vrede op Bionis. De game slaat dan een jaar over en plaatst je in schoenen van Shulk. Shulk is een jonge wetenschapper die zich specialiseert in onderzoek naar de Monado. De Monado is het enige wapen dat weerstand kan bieden aan de Mechon en is volgens legendes het zwaard van de Bionis zelf. Het zwaard is gehuld in mysterie en iedereen die het aanraakt verliest zijn verstand. Enkel Dunban, die een jaar eerder de aanval afsloeg kan hem gebruiken. Maar zijn arm is onherstelbaar beschadigd. Wanneer de Mechon opnieuw aanvallen, probeert hij echter wederom de held uit te hangen, en hij faalt.

Shulk ziet opeens beelden, grijpt de Monado en weet hoopjes schroot van de Mechon te maken. In zijn poging de aanval compleet af te slaan, stuit hij op een nieuw soort Mechon. De ‘’Face’’ is immuun voor de Monado en doodt Shulk’s vriendin voor zijn ogen. De aanval is afgeslagen, maar tegen welke prijs? En zo begin je tocht voor zoete wraak.

Veel games halen inspiratie uit andere games, en veel gamers denken bij een game: ‘’Dat doet me denken aan….’’. Xenoblade doet mij denken aan twee titels, Final Fantasy XIII en White Knight Chronicles. De vergelijking met Final Fantasy XIII is snel gemaakt, namelijk door het combat systeem en dat is geen compliment. Je hebt als speler geen controle over wanneer je karakter aanvalt. Dit gebeurt compleet automatisch waar jij slechts in Real-Time speciale aanvallen inzet en je karakter beweegt. De White Knight Chronicles referentie is terug te leiden naar het combat menu. De speciale aanvallen die je kunt inzetten tijdens het gevecht worden onderin het scherm gepresenteerd in een XMB-achtig menu. Het werkte in WKC al niet optimaal en ook Xenoblade weet er niet goed mee weg te komen. Maar Xenoblade Chronicles heeft ook goede zaken geleend van bovenstaande games.

De game laat je door een immens grote en (voor Wii-standaards) prachtige wereld reizen die verdeeld is in delen. De delen lopen vrijwel naadloos in elkaar over en elk deel is enorm groot, net als in Final Fantasy. Die invloed is nog sterker voelbaar in de manier waarin het verhaal zich ontvouwt. En hoewel Xenoblade nooit het niveau van de Final Fantasy-reeks weet te halen, scheelt het vaak maar een haar, waardoor je maar blijft doorspelen. Van WKC leent Xenoblade het looting systeem en de vele sidequests. De game telt maar liefst 480(!) sidequests die samen goed zijn voor minimaal 50 uur bovenop de 60 uur die je met het verhaal bezig bent. De items lopen in de honderden, zo niet duizenden in. Elk monster laat items vallen die voor vele doeleinde bruikbaar zijn. Sommige zijn nodig in quests terwijl andere bruikbaar zijn voor bijvoorbeeld crafting of construction.

De ontwikkelaar had echter soms wel het Less Is More-principe in het achterhoofd mogen houden. Veel sidequests en items is tof maar daar hadden ze moeten stoppen. Tijdens de combat moet je letten op je party gauge, die nodig is om kameraden te reanimeren, combinatie aanvallen te doen en commando’s te geven. Daarbij moet je de HP, Power Ups en Power Downs in de gaten houden. En dan heb ik het nog niet om je positie ten opzichte van de vijand, de cooldown periode van je speciale aanvallen en het vullen van de talent gauge. Twee ogen zijn vaak simpel weg niet genoeg om alles in de gaten te houden. Ook buiten de gevechten wilden ze teveel erin doen. Je moet een band onderhouden met je teammaten en steden die je bezocht hebt en deze band moet je ook nog uiten bij Hearts-To-Hearts events. Aanvallen moeten geleveled worden en versterkt met Skills. Die skills moeten ook weer aan elkaar gekoppeld worden met skill links die moeten passen in corresponderende hokjes. Laat het duidelijk zijn, je kunt niet snel door heen Xenoblade gaan.

Kun je deze tekortkomingen accepteren, dan staat een typische JRPG-ervaring van hoog niveau voor je klaar, met de nadruk op de J. Echte Otaku’s (Japan-geeks) zullen hun lol op kunnen. De karakters zijn heerlijk (JRPG) stereotype. Love Triangles zijn alom aanwezig. En uiteraard is er een Japanse taaloptie die helaas slechts redelijk vertaald is. Zelfs met mijn Japan-vocabulaire kon ik vele fouten ontdekken. Gelukkig zijn die nooit enorm groot, maar jammer is het wel. Voor die echte echte Otaku’s is er cosplay. Wil jij spelen met een leeghoofdige spierbundel met ijzeren laars, een indianenkilt, een naveltop en een hoofdtooi? Dan ben je, behalve behoorlijk vreemd, ook aan het juiste adres bij Xenoblade. De verkleedmogelijkheden zijn vrijwel oneindig, en elk karakter draagt de kledingstukken ook nog anders. De designers houden blijkbaar van cosplay, want ik wil niet weten hoeveel tijd daar in gezeten heeft.

Conclusie

Xenoblade was de moeite van Operation Rainfall meer dan waard. Het zal niet tegen de grote namen van het genre kunnen opboksen. Daarvoor is het combat systeem te gebruiksonvriendelijk en de game te overladen met opties. Maar voor een Wii-titel biedt het graphics en diepgang die je maar zelden ziet. Bovendien biedt het alle dingen die je als liefhebber van JRPG’s mag verwachten, en meer. Aanrader voor iedereen die zijn Wii nog onder het stof kan vinden.