Hoe sterk een karakter verhaaltechnisch gezien ook is, er komt ooit een moment dat je alles gezegd hebt wat je erover kunt zeggen. En na zeven games was het tijd voor Kazuma Kiryu om het podium te verlaten en plaats te maken voor een nieuwe held in de Yakuza-serie. Met Judgment kregen we al een klein voorproefje hiervan, maar het is Yakuza: Like a Dragon die het stokje écht over mag nemen.
In de beginuren lijkt het er even op dat er buiten een nieuwe hoofdpersoon maar weinig veranderd is. Wederom draait je verhaal om de Tojo Clan en speel je met een karakter dat rondrent in Kamurocho en er zijn eigen morele kompas op nahoudt. Schijn bedriegt echter. Want na de eerste uren, die voornamelijk worden gevuld door cutscenes, verlaat je de zo iconische straten van de serie om als een dakloze te belanden in Yokohama.
Verloren potentie
Wat volgt is een verhaal van broederschap, waarin Kasuga en zijn nieuwe vriend Nanba met een combinatie van geluk, doorzettingsvermogen en goede intenties erin slagen om het dakloze bestaan te verlaten. Beetje bij beetje raken onze helden verstrikt in het drama van de stad, maar dit escaleert nadat een moord ze gaandeweg bij niet één, maar twéé grootschalige complotten brengt. Vanaf dit punt in het verhaal beginnen de gebruikelijke taferelen voor de Yakuza-serie, die zoals altijd absurd grandioos in schaal zijn. En dat is jammer. Want het kleinschalige begin van het spel was juist een toffe manier om het een eigen smoel te geven.
Gelukkig heeft Ryu Go Gotoku wel geprobeerd om de game op andere manieren te onderscheiden van de avonturen van Kiryu. We noemden al even de andere setting, maar het is vooral het gevechtssysteem waarmee het spel tradities breekt. In plaats van een driedimensionale beat ‘em up is het namelijk een turn-based RPG, zogenaamd omdat hoofdpersoon Kasuga zo’n fan is van Dragon Quest, dat hij zich elk gevecht als dusdanig visualiseert. Het is een beetje zot, maar past bij de humor die we van de serie gewend zijn. Daarnaast kunnen hierdoor elementen als een party die je volledig bestuurd en een job-systeem via het uitzendbureau worden toegevoegd, die niet mogelijk waren geweest in de oude setup. Voor oude rotten zijn er bovendien prompts toegevoegd bij veel van de aanvallen, vergelijkbaar met games zoals Paper Mario, waardoor er toch een zekere vorm van actieve combat aanwezig blijft.
Malligheid
Of je nou een oude rot bent of een kersverse rekruut, je bent ongetwijfeld bekend met wat Yakuza-games al jaren zo geliefd maakt: de malle sidequests. En hoewel Kasuga’s persoonlijkheid dat al deels in de hoofdgame brengt, is daar ook genoeg van te vinden in optionele content. Zo gaan we, wederom notabene, stuitten op volwassenen die zich als baby’s kleden, vechten we met bunny girls en worstelaars op een heuse kartbaan én helpen we een oma de weg over te steken door haar ingewanden in brand te steken. Ik heb niet zo hard gelachen als dat ik deed in vorige delen, maar deels zal dat te maken hebben met onze hoofdpersoon, die van zichzelf al wat vreemd is. Het contrast en daarmee de impact is daardoor op momenten iets kleiner. Maar daar het door de kracht van de Xbox Series X grootser in beeld komt dan ooit tevoren, is dat makkelijker te vergeven.
Wie bang is dat deze grafische pracht en praal ten koste gaat van de kwantiteit, kan overigens gerust ademhalen. Afhankelijk van hoeveel extra content je mee wilt pikken, heb je tussen de dertig en veertig uur nodig om de game uit te spelen. Hiermee is het substantieel langer dan menig deel in de serie, al is dat ook deels te wijten aan de tragere stijl van combat, die met name boss fights erg lang kan trekken. Maar net zoals de Dragon Quests waar Kasuga aan denkt, is grinden dan de oplossing. En op het moment dat dit echt nodig wordt, zo rond drie kwart van de game, krijg je naast Yokohama ook weer Osaka én Kamurocho tot je beschikking. Mede hierdoor is er meer dan genoeg om je tussendoor mee bezig te houden, waardoor je tientallen uren verder bent voor je het einde ziet.
Conclusie
Met Yakuza: Like a Dragon heeft het team achter de game een risico genomen. Een andere setting, andere hoofdpersoon én ander gevechtssysteem vraagt immers om een grote aanpassing van de community. Ik heb er echter geen twijfels over dat die het spel zullen omarmen dankzij het gebruikelijke drama en de malle sidequests. Al mag de formule nog wel verder worden verfijnd voor de toekomst, want de hoogtepunten van Kiryu weet Kazuma vooralsnog niet te halen.