Als je denkt aan populaire tekenfilms en games gericht op kinderen, denk je waarschijnlijk aan Pokémon. De serie van Nintendo en GameFreak is al twintig jaar de onbetwiste koning van zijn genre en is ondertussen bezig met de zevende generatie games. In de afgelopen twee decennia zijn er vele series geweest die het plakkaat Pokémon-killer opgedrukt kregen, maar series als Beyblade, Digimon en Yu-Gi-Oh! konden ondanks de nodige populariteit niet tippen aan de Pocket Monsters. Het ondenkbare is echter gebeurd. Japanse kinderen ruilen massaal hun Pikachu-knuffels, mokken en lunchdozen in voor merchandise van Yo-Kai Watch, een monsterverzamel-game van ontwikkelaar Level-5. Is dit de game die Pokémon gaat onttronen?
Als je een antwoord op deze vraag zoekt, kun je beter zoeken naar een andere recensie. Yo-Kai Watch en Pokémon hebben namelijk, op het verzamelen van monsters na, maar bar weinig met elkaar gemeen. Door het plakkaat van Pokémon-killer wordt de nieuwe IP van Level-5 echter nagenoeg automatisch in een adem wordt genoemd met de GameFreak-serie, iets wat beide franchises in mijn ogen tekort doet. Ik ga Yo-Kai Watch dan ook recenseren voor wat het is: een gloednieuwe IP die probeert de harten van kinderen in het Westen te veroveren.
Ik wil ook vakantie…
Dat de game zich op kinderen richt, is overigens vrij duidelijk. De kleurrijke wereld, de pre-puberale held en de schattige monsters zullen immers makkelijk aansluiting vinden bij een jonger publiek, al betekent dat niet dat volwassenen zich er niet mee kunnen vermaken. De game weet namelijk te charmeren vanaf het moment dat je het geslacht en de naam van je karakter hebt gekozen.
Je kersverse alter-ego is momenteel aan het genieten van een welverdiende zomervakantie. Helaas betekent dit in Japan echter niet dat je vrij bent van huiswerk. Jij en je vrienden discussiëren daarom over de insecten die jullie gevangen hebben voor een schoolproject. Een schoolproject dat jouw karakter volledig links heeft laten liggen. Je eerste taak in de game is daarom het vangen van enkele zespotige beestjes.
...en een knuffel van Jinbanyan!
Midden in de stad ga je natuurlijk niet meer vinden dat het gebruikelijke ongedierte en daarom trek je al snel naar een nabijgelegen tempel dat midden in de bossen ligt. Hier stuit je niet enkel op bomen vol met potentiële vangsten, maar ook op een afgesloten stuk van het bos. De deuren die de weg versperren zwaaien echter uit het niets voor je open, waardoor jouw karakter zich geroepen voelt om het nieuwe pad te verkennen.
Aan het einde van dit pad staat een eenzame boom welke omringd wordt door een shimenawa; een touw met talismannen dat een object dat geesten en andere bovennatuurlijke krachten oproept moet afschermen. Als men gelooft dat de boom bezeten is, verklaart dit waarom de doorgang versperd was. Wat het echter niet verklaart is de vreemde stenen constructie aan de voet van de boom en de stem die je karakter hoort.
Een Brits monster?
Deze stem behoort toe aan Whisper, een spookachtig wezen dat gevangen zit in de stenen speelmachine onderaan de boom en welke jij uit nieuwsgierigheid vrij laat. Als dank beloont hij je met een Yo-Kai Watch en zijn diensten. Whisper roept zichzelf namelijk uit tot jouw persoonlijke Yo-Kai-butler, al zou je dat niet zeggen dat hij de butler is als hij je direct hierna opdrachten begint te geven.
De eerste opdracht leert je om de Yo-Kai-radar te gebruiken om zo de monstertjes te vinden die zich overal verbergen. Door een klein metertje in de rechterbovenhoek van je scherm in de gaten te houden, kun je verstopplekken vinden en vervolgens verkennen. En daarmee begint opdracht twee: de Yo-Kai-lens.
Het is met deze lens dat jouw karakter in staat is om verborgen Yo-Kai te zien. De lens dient echter eerst te focussen en dus moet je de Yo-Kai in het midden van je zicht te houden. Dat is echter nog niet zo makkelijk, daar ze op de vlucht proberen te slaan als ze je zien. Het voordeel is daardoor wel dat je al kunt zien wie je tegenstander wordt, zodat je gevechten die je niet aan wilt gaan kunt voorkomen. Mocht je echter wel erin slagen een monster vast te leggen, dan begint het gevecht en je laatste les.
You don’t have enough badges to train me!
Yo-Kai Watch doet iets wat ik zelden eerder zag in een RPG: het laat je niet direct je monsters besturen. In plaats daarvan vechten Yo-Kai zelfstandig en vervul jij een ondersteunende rol door hun superaanvallen op te laden in minigames, voorwerpen te gebruiken, hun negatieve statussen weg te halen en Yo-Kai tussen de voor- en achterhoede te wisselen zodat ze even kunnen bijkomen. Het klinkt heel saai en eerlijk gezegd is het dat ook in het begin. Richting het einde van de game ben je echter als een gek aan het wisselen tussen al je opties omdat er zoveel tegelijk gebeurd op het bovenste scherm van je 3DS. En hoewel je niet je Yo-Kai direct kunt aansturen, kun je ze wel een zetje in de goede richting geven.
Zo is het mogelijk om tijdens een gevecht een prioriteitsdoelwit aan te wijzen en kun je buiten het gevecht om het gedrag van je Yo-Kai beïnvloeden. Elk van de monsters heeft namelijk twee persoonlijkheidstrekjes die hun vechtstijl beïnvloeden. De eerste bepaald hoe vaak Yo-Kai midden in een gevecht gaan lanterfanten, terwijl de tweede bepaald of de nadruk van de Yo-Kai op bijvoorbeeld verdedigen, healen of aanvallen ligt. Je kunt deze persoonlijkheden aanpassen door middel van speciale items, maar sommige zijn redelijk schaars, waardoor je het beste kunt wachten tot je een team hebt samengesteld waar je vertrouwen in hebt.
Heel veel verstoppertje
Het verzamelen van de vele grappige en kleurrijke monsters om dat team mee te kunnen bouwen is waarschijnlijk het aspect van Yo-Kai Watch waar je het meeste tijd in zal steken. En dat is niet omdat je het zo leuk vindt. Zoals eerder uitgelegd heeft Yo-Kai Watch namelijk geen random encounters, maar enkel gevechten die je zelf moet opzoeken in de overworld of in enkele dungeons. En als je Yo-Kai in zo’n gevecht verslaat, is er een kans dat ze zich bij je willen aansluiten. Die kans is echter klein, vooral bij de sterkere Yo-Kai, al kun je de kansen opkrikken door ze eten te geven dat ze lekker vinden. Hierdoor kun je letterlijk uren bezig zijn met het constant vinden van verstopplekken in de hoop dat hier Yo-Kai zitten die je nog niet in je verzameling hebt.
Yo-Kai Watch vertelt verhalen over Yo-Kai die grapjes met mensen uithalen en hier soms wat te ver in gaan en over een jonge held die als enige de monsters kan zien en stoppen. In dat opzicht sluit het daadwerkelijk moeten zoeken van Yo-Kai perfect aan op de toon van het verhaal. Het focusspelletje begint echter al na tien keer te vervelen is na honderden keren een verdomd irritante klus om uit te moeten voeren. Ik bereikte na drie kwart van de game dan ook een punt waarop ik mezelf er niet meer toe aan kon zetten om nog langer nieuwe Yo-Kai te zoeken. Op dat moment had ik een kleine tachtig van de 225 Yo-Kai in mijn bezit en toch had ik nog geen 28 uur in de game zitten toen de credits voorbij rolden. Wil je echter alle monsters verzamelen, dan durf ik je ervan te verzekeren dat je nog héél lang bezig zult zijn.
Conclusie
Het concept van monsters moeten zoeken is zowel de kracht als de zwakte van Yo-Kai Watch. Door de Yo-Kai te verbergen krijg je een interessant mechaniek waarbij je alle hoeken en gaten van de spelwereld uit moet kammen om je collectie compleet te krijgen, maar omdat je na het vinden van een Yo-Kai eerst nóg een minigame moet doen én omdat je geluk moet hebben om de Yo-Kai te krijgen, wordt het al snel een vervelende klus. Het bijzondere gevechtssysteem, waarbij je zelf minder controle uitoefent dan gebruikelijk, zal bovendien ook niet bij iedereen in goede aarde vallen, al hoef je zeker niet bang te zijn om buiten spel gezet te worden.