Het menselijke brein is toch wel een verdomd ingewikkelde en soms irritante machine. Het houdt compleet nutteloze informatie voortdurend gereed, zodat ik op elk moment de deuntjes van Carnaval Festival, The Pink Panther en het halve repertoire van Kinderen voor Kinderen kan opdreunen, terwijl het blanco is eens je belangrijke herinneringen nodig hebt voor bijvoorbeeld een examen. Het is hierdoor dat ik me vrijwillig aanbood om de recensie van Yo-Kai Watch 2 te doen.
In Yo-Kai 2: Bony Spirits & Fleshy Souls kruipen we opnieuw in de huid van een jongen of meisje uit de plaats Lenthuizen. Genietend van de zomervakantie, breng je jouw dagen al buiten spelend door in gezelschap van je vrienden, waarmee je onder andere insecten gaat vangen. Deze vredige dagen komen echter snel tot een einde, wanneer je op de Yo-Kai Watch stuit en een geest genaamd Whisper uit zijn gevangenschap bevrijdt. Wacht eens even… Heb ik dit niet eerder gedaan?
De eerste indruk
Onder het mom van geheugenverlies moet jouw karakter van voor af aan onderwezen worden in het gebruik van yo-kai, hetgeen ongetwijfeld gedaan is om nieuwe spelers wegwijs te maken. Dat je feitelijk een herhaling krijgt van het eerste half uur van de originele Yo-Kai Watch, kunnen we de game daarom ook niet kwalijk nemen. Al snel blijkt dit echter een voorbode te zijn van wat we mogen verwachten.
Yo-Kai Watch 2 brengt je na de tutorial namelijk naar dezelfde omgeving, gevuld met dezelfde karakters (die je opeens niet meer kennen) en laat je een avontuur beleven dat verdacht veel doet denken aan de gebeurtenissen in de oorspronkelijke game, iets wat zelfs het personage dat je speelt opvalt. Ik zal niet beweren dat Level-5 zelfplagiaat heeft gepleegd door hun eerdere game een-op-een te kopiëren, maar er zullen geen geniale ingevingen nodig zijn geweest om de eerste acht uur van de game te vullen.
De lange zit
Eens je buiten Lenthuizen mag reizen, begint Yo-Kai Watch 2 een eigen identiteit te krijgen. De nieuwe omgeving zorgt voor nieuwe mogelijkheden en ‘een zekere gebeurtenis’ zorgt ervoor dat je bekende omgevingen in een heel ander licht zult gaan zien. De wisselwerking tussen deze twee realiteiten speelt een centrale rol in de daaropvolgende plotpunten en is bij vlagen best goed gevonden. Helaas is de uitwerking ervan echter redelijk oppervlakkig en kunnen de paar hoogtepunten van dit segment niet opwegen tegen de vele dieptepunten die het begin van de game met zich meebrengt.
De teleurstelling van het verhaal wordt overigens nog verder versterkt door de presentatie. Yo-Kai Watch 2 heeft namelijk de dubieuze eer om de game met de slechtste Nederlandstalige voice acting die ik ken te zijn. Ik begrijp dat de game voornamelijk door kinderen gekocht zal worden, maar een Engelse en / of Japanse taaloptie zou desondanks zeer wenselijk zijn voor de wat oudere spelers.
Marginaal
Wanneer je niet bezig bent met het voltooien van verhaalmissies, ben je waarschijnlijk aan het zoeken naar of het aan het vechten met yo-kai. Bony Spirits & Fleshy Souls verbergen bijna vierhonderd monstertjes in hun wereld en het is aan jou om er zoveel mogelijk te bevrienden. Dat is echter makkelijker gezegd dan gedaan. Yo-kai zijn immers onzichtbaar voor het blote oog en verbergen zich overal, zodat ze nietsvermoedende mensen kunnen lastigvallen met bijvoorbeeld een woedeaanval, extreme honger en de onbedwingbare neiging om te roddelen.
Met behulp van je Yo-Kai-radar kun je de plekken waar de wezens zitten achterhalen, waarna je ze moet vangen door middel van een minigame. Eens dit gelukt is kun je ze bevechten, waarbij er een kleine kans is dat ze zich bij je aansluiten als je wint. Het is een uitputtend en eerlijk gezegd vervelend proces dat me al bij de vorige game de neus uitkwam en ik al binnen een uur beu was in dit vervolg. Dat Level-5 het niet geschrapt of tenminste flink verbeterd heeft, gaat mijn pet dan ook te boven.
Ready to rumble!
Hetzelfde kan gezegd worden van het gevechtssysteem, dat een-op-een is overgenomen van Yo-Kai Watch. Je kunt maximaal zes yo-kai bij je dragen, welke je kunt oproepen wanneer het tijd is om te vechten. Drie van deze wezens zullen daadwerkelijk vechten, terwijl de andere drie op standby staan. Aan jou de taak om hun posities te wisselen als de situatie erom vraagt.
Naast het wisselen van je yo-kai, kun je ze ook ontdoen van nare statusaandoeningen, een voorwerp geven, hun ultieme aanval voor ze opladen en ze een prioriteitsdoelwit meegeven. Enige vorm van directe aansturing heb je dus niet, omdat yo-kai doen waar ze zelf zin in hebben, met of zonder jouw input.
De keuze om de leiding uit handen van de speler te nemen is gewaagd, maar het is tevens een van de dingen die Yo-Kai Watch een eigen smoel geeft. Bovendien zijn er boeken die de persoonlijkheid van je yo-kai beïnvloeden, zodat je enige invloed kunt uitoefenen op hoe ze zich tijdens een gevecht gedragen; het is dus niet alsof je volledig afhankelijk bent van willekeur. Desondanks valt niet te ontkennen dat je nooit de precisie zult krijgen van directe commando’s en dat ik daardoor, tijdens de twintig uur die ik nodig had om de game te voltooien, de nodige verwensingen naar mijn 3DS heb geschreeuwd.
Na deze twintig uur kun je je nog veel tijd steken in de game om alle yo-kai te verzamelen, hetgeen door de willekeur een eeuwigheid kan duren, yo-criminelen vangen en online tegen andere spelers vechten of met ze ruilen om je collectie compleet te krijgen. Dat is namelijk het enige noemenswaardige verschil tussen de twee versies: exclusieve monstertjes. En net zoals dat niet genoeg is om beide versies te verantwoorden, zijn de nieuwigheden in Yo-Kai Watch 2 niet voldoende om er zelfs een te maken.
Conclusie
Yo-Kai Watch 2 voelt meer als een uitgebreide story DLC dan een volwaardig vervolg in de serie. De game is qua gameplay nagenoeg identiek aan zijn voorganger en biedt een verhaal dat weinig tot de verbeelding spreekt. De online mogelijkheden en andere kleine nieuwigheden kunnen dan ook niet verbloemen dat Yo-Kai Watch 2 een vervolg van het slechtste soort is.