Yo-Kai Watch 3

Ze zeggen weleens dat een ezel zich niet twee keer aan dezelfde steen stoot. En als dat waar is, is die slimmer als mij. Ik recenseerde namelijk Yo-Kai Watch, welke me behoorlijk tegenviel, en probeerde desondanks ook Yo-Kai Watch 2. Nadat echter ook die een nare smaak in mijn mond achterliet, liet ik de daarop volgende spin-offs links liggen. Maar nu het derde deel zich aangediend heeft, heeft mijn nieuwsgierigheid de overhand gekregen.

Het grootste probleem dat ik had met de vorige Yo-Kai Watch-game, is dat het teveel van zijn voorganger hergebruikte. Een groot gedeelte van de wereld, het verhaal, de plot twists en het gevechtssysteem werden simpelweg overgeheveld van het eerste spel, waardoor vooral het begin van het spel voelde als een grote herhalingsoefening. Yo-Kai Watch 3 maakt daar gelijk korte metten mee, nog voor je ook maar een Yo-Kai bevochten hebt.

Vaarwel Springdale

Wanneer het spel opent, zien we Nate en zijn ouders in een restaurant, genietend van een typische Japanse maaltijd. Maar zoals de meeste kinderen wel weten, is zo’n gebeurtenis nooit zonder reden. Ook dit keer niet. Onze hoofdpersoon heeft namelijk nog maar amper kunnen beginnen met uitbuiken, wanneer hij het nieuws krijgt dat elk kind vreest: we gaan verhuizen.

Het Springdale waar de vorige games zich in afspeelden, is een fictieve stad die duidelijk geïnspireerd is op de kleinere plaatsjes in Japan. Voor dit derde deel wordt de mosterd echter geïmporteerd; uit de US of A welteverstaan. In BBQ (ja, serieus) heeft men namelijk cowboys, spreekt men met een y’all en een howdy en rijdt men aan de rechterzijde van de weg. Zelfs de Yo-Kai zien er heel anders uit, waardoor de game alles in huis heeft om los te breken van diens voorgangers. Maar toch lukt het Level-5 niet om Springdale helemaal te laten gaan.

Twee voor de prijs van een

In Nate’s afwezigheid ontdekt een nieuw kind de mysterieuze krachten van de Yo-Kai Watch. Hailey Anne Thomas krijgt door een samenloop van omstandigheden dit voorwerp in bezit en wordt vrienden met de Yo-Kai die het haar gaf. Samen gaan ze op zoek naar een mysterieuze dokter en ontrafelen ze de vele geheimen die op hun pad komen. En dat allemaal in de omgeving die we al zo goed kenden van de eerdere spellen.

Hoewel onze twee helden elkaar niet persoonlijk ontmoet hebben, staan hun verhalen niet geheel los van elkaar. Gedurende de eerste helft van het spel moet je regelmatig tussen de twee wisselen om verder te komen, hetgeen heel snel gaat vervelen. Want hoewel de verhalen twee aparte beestjes zijn, komen ze wel duidelijk uit hetzelfde nest. De opbouw, het verloop en de toon zijn niet bijster veel anders, waardoor je al snel het gevoel hebt dat je alles twee keer aan het doen bent, zelfs als dat niet letterlijk zo is. Het gevolg is een game die niet enkel gefragmenteerd aanvoelt, maar vooral ook veel te lang doorslentert in de eerste akte.

Jack of all trades, master of none

Een teleurstellende eerste indruk hoeft natuurlijk niet direct fataal te zijn en dat bewijst Yo-Kai Watch 3. In de tweede akte wordt de op dat moment bijna routineuze manier van verhaalvertelling onderuit geschopt door nieuwe elementen, gebieden en verhalen te introduceren, die daadwerkelijk voortbouwen op de fundamenten die eerder werden gelegd. Het tempo van het verhaal ligt bovendien wat hoger, waardoor je ook het gevoel hebt eindelijk wat te bereiken en dat zorgt ervoor dat ik daadwerkelijk geïnteresseerd raakte in wat er gebeurde. Het maakt de misstappen van de eerste hoofdstukken zeker niet goed, maar het bouwt wel de nodige goodwill op dat tegenwicht weet te bieden. Maar dan komt de finale.

De slotakte van Yo-Kai Watch 3 kan in een woord worden omschreven: lui. Je bevecht voortdurend dezelfde vijanden, krijgt eerdere stukken van de game opnieuw voorgeschoteld en je merkt gewoon dat er vulling is gebruikt om de speelduur op te rekken. En als er iets is wat Yo-Kai Watch 3 zeker níét nodig heeft, dan is het wel meer vulling.

Vorige games zaten al vol met randactiviteiten als insecten vangen, vissen, terror time en sidequests, maar voor dit derde deel heeft men daar meerdere schepjes bovenop gedaan. Er zijn dansminigames, eetminigames, een zombie-invasie, willekeurig samengestelde dungeons om te verkennen, schatten te vinden en rivieren te bevaren, veel te veel fetch quests om te voltooien en dan vergeet ik ongetwijfeld nog wel iets. Niets is echter bijzonder goed uitgewerkt. Op een functioneel level is alles prima in orde, maar je hebt eigenlijk nooit het gevoel dat het meer doet dan nog meer obstakels opwerpen om de bijna zevenhonderd monstertjes aan je verzameling toe te voegen.

De kern van het verhaal

Het vinden en ‘’vangen’’ van alle Yo-Kai is natuurlijk het ultieme doel van elke game in de serie. Maar tegelijkertijd was ook diens zwakte. Yo-Kai vinden is al een opgave op zich, vooral als je een specifieke zoekt, maar helaas begint het helse karwei daar pas. Voor je een gevonden Yo-Kai kunt bevechten, moet je namelijk eerst nog een minigame spelen. Ditmaal bestaat dit uit balletjes energie naar ze schieten tot ze boos genoeg zijn om aan te vallen.

Wanneer je ze vervolgens bevecht en verslaat heb je een minieme kans dat ze zich bij je willen voegen, waarbij vaardigheid geen rol speelt. Enkel rngesus kan je in dat geval helpen, al is die wel zo nu en dan omkoopbaar met het favoriete voedsel van de Yo-Kai in kwestie. Maar zelfs het ultieme gerecht is nooit enige garantie, waardoor het volkrijgen van je medallium meer van geluk dan wijsheid afhangt. Net zoals de gevechten eigenlijk. Yo-Kai zijn namelijk allesbehalve gehoorzame hulpjes.

Wanneer je in Yo-Kai Watch 3 een gevecht begint, doe je dit met zes van je vrienden. Drie staan op het slagveld en drie staan er op stand-by. De drie monsters die op de frontlinie staan, besluiten op eigen houtje welke aanval ze willen uitvoeren en of ze überhaupt wel zin hebben om voor je te strijden, waardoor je input in veel gevallen beperkt blijft. Enkel wanneer je een ultieme aanval wilt opladen, de nieuwe dream gun wilt gebruiken, een statuseffect moet verwijderen, je Yo-Kai wilt wisselen of verplaatsen of wanneer je een voorwerp wilt gebruiken is input van jou als speler vereist. En buiten de boss fights om is dat eigenlijk zelden aan de orde, waardoor het vangen van Yo-Kai een nog saaiere sleur wordt dan het al was. Buiten de veertig uur die ik nodig had om het verhaal te voltooien om, zie ik me dan ook niet veel tijd meer doorbrengen in Yo-Kai Watch 3.

Conclusie

Met bijna zevenhonderd monsters om te verzamelen, is Yo-Kai Watch 3 in theorie een game waar je honderden uren in kan steken. Maar de praktijk wijst anders uit. De frustrerende willekeur die komt kijken bij het vangen van Yo-Kai wordt in dit derde deel alleen verder verergerd door nog meer vulling en obstakels die je aandacht vereisen. Neem hierbij een verhaal dat op momenten uitstekend is en op andere momenten totaal inspiratieloos aandoet en je hebt een game die, ondanks alle verbeteringen, alleen maar verder afbreuk doet aan de serie.