Als je denkt aan horror, denk je aan angst, duisternis, bloed, gore en omgevingen die je de stuipen op het lijf jagen. Waar je echter niet aan denkt, is aan iets schattigs. De eerste beelden van Yomawari, die nog het meeste deden denken aan het aandoenlijke The Firefly Diary, kwamen dan ook als een verrassing. Diezelfde game bewees echter ook al dat een kleurrijk uiterlijk en een duister verhaal elkaar niet buitensluiten.
Dit verhaal begint wanneer jouw karakter, wiens naam nooit genoemd wordt, haar hond Poro in de avond uitlaat. Met de speelse viervoeter aan je zijde maak je je klaar om richting huis te gaan, tot een steentje op de weg je aandacht trekt. Dit steentje gooien blijkt echter een ontzettend slecht idee, want Poro rent erachteraan en wordt geschept door een bestelbus en vervolgens van een klif afgeslingerd. Twee minuten, en nu al weet de game een gevoelige snaar te raken.
Grote zus staat voor je klaar
Overstuur keer je terug naar huis, waar je oudere zus direct de lege riem opmerkt. Omdat je door de shock niet uit je woorden lijkt te komen, neemt ze aan dat Poro is weggelopen en gaat ze naar het dier op zoek. Uren verstrijken, maar ook zij keert niet terug. Daarom besluit je het heft in eigen handen te nemen en ze beide te zoeken.
’s Avonds laat over straat banjeren kan behoorlijk beangstigend zijn voor elk kind, maar dat geldt natuurlijk extra na de eerdere gebeurtenissen. En dat de straten op enkele omgevingsgeluiden na verlaten lijken te zijn, maakt het er niet beter op. Wanneer je dan toch een teken van leven ziet, is het monster dat mij een bescheiden jumpscare bezorgde, overigens ook de eerste en laatste keer dat ik enige vorm van schrik of angst voelde in Yomawari.
Gefaald, maar toch geslaagd
Met die onthulling zet ik de game natuurlijk in behoorlijk kwaad daglicht. Een horrorgame die je niet laat schrikken of angstig laat voelen, is immers inherent gefaald in zijn opzet. En ja, als horrorgame valt Yomawari zwaar door de mand. Dat betekent echter niet dat de game in zijn geheel kan worden afgeschreven.
Het leeuwendeel van je tijd spendeer je aan het ontwijken van en verstoppen voor monsters, al dan niet door het oplossen van omgevingspuzzels die niet zelden de typisch Japanse monsters als de Jinmenken en Sadako zelf betrekken. In de praktijk is Yomawari dan ook meer een stealth- en puzzle-hybride, dan een horrorgame. En als je het zo bekijkt, is de game nog lang zo slecht niet. De puzzels worden nooit erg uitdagend, maar zijn vermakelijk en zeker richting het einde van de game erg leuk bedacht. Het is alleen jammer dat het einde zich al na pak ‘m beet zes uur aandient. Hierna kun je de game nog spelen om alle leuke kleine extraatjes te vinden, maar enige replaywaarde is helaas verder ver te zoeken.
Conclusie
Als je Yomawari neemt voor wat het is, een adventure game met stealth- en puzzle-elementen, dan is het best vermakelijk. Het is geenszins een hoogvlieger, maar het koddige uiterlijk en de toon van het verhaal maken een hoop goed. Wie een horrorgame verwacht, komt er echter bedrogen uit. Yomawari is niet eng en zal spelers niet in spanning houden. Wat dat betreft is het misschien maar goed dat de game niet al te lang duurt.