Yoru ga Kuru: Square of the Moon - Remastered

Om precies te zijn is het niet de 2001-versie van het spel die nu naar het Westen wordt gebracht, maar de remaster die vorig jaar op de markt verscheen. Deze maakt de game toegankelijker door dingen als XP te boosten, te sleutelen aan de balans en het audiovisuele aspect volledig onder handen te nemen. Als je wil, kun je de game ook op de originele manier spelen, dus wie van een uitdaging houdt, kan die ook zeker hier vinden.

Achteraf is makkelijk praten

Aangezien de meeste spelers zullen kiezen voor de verbeterde versie van het spel, is dat de wijze waarop ik deze ook beleefd heb, inclusief alle boosts die daarbij standaard worden aangezet. Eerlijk is eerlijk, achteraf zou ik willen dat ik dat niet had gedaan. Wie een beetje fanatiek door de dungeons gaat, zal voortdurend zwaar overleveled zijn en daardoor inderdaad geen last hebben van de pieken waar het origineel om bekendstond, maar daar staat wel tegenover dat er ook geen gevoel van overwinning is wanneer je een baas velt. Hou daar dus rekening mee als je besluit dit spel in huis te halen.

Als je dat besluit neemt, zal je onderdeel worden van het conflict tussen de Light Hunters en de Firefolk. Light Hunters zijn vreemde wezens die azen op de psyché van de mens. Door ze in een soort trancestaat te brengen, kunnen ze zich als een parasiet voeden aan hun gastheer, die steeds meer de grip op de realiteit verliest, vooral als een mysterieuze tweede maan die drie jaar voor aanvang van het spel in de lucht verscheen een blauwe gloed aanneemt.

Dualiteit

Dit verhaal wordt verteld middels een visual novel format, maar zoals we van Alicesoft gewend zijn, is dit vermengd met gameplay. Hierbij is gekozen voor een turn-based RPG-stijl, waarbij vijanden op een grid staan die enigszins beperkt waar je jouw aanvallen kunt mikken. Mocht je mijn recensie van Rance 03 hebben gelezen; stel je een sterk versimpelde versie van dit systeem voor.

Deze gevechten lever je in dungeons. Het verhaal laat je door een handjevol wandelen, maar de meeste tijd die je dungeon crawlt, is in een tweetal dungeons die je elke in-game zondag moet bezoeken om sterker te worden. Je wandelt hierdoor om schatten te verzamelen, vallen te ontwijken en vijanden te verslaan. Het is simpel en oogt weinig imposant, maar voor een game die uit het begin van deze eeuw komt, is het relatief indrukwekkend. Anno 2025 niet meer zo natuurlijk, maar het is wel onderhoudend genoeg als je niet dezelfde fout maakt als mij en enige vorm van uitdaging volledig wegneemt.

Bondig

Daar hoe je de game speelt (modern vs original en met of zonder boosts) enorm zal beïnvloeden hoelang je met het spel bezig bent, zal ik er geen tijdsduur aan hangen, maar hou er rekening mee dat Yoru ga Kuru linksom of rechtsom geen heel lang spel is. De cast, bestaande uit vier heldinnen en een handjevol supporting characters en vijanden, is vrij eendimensionaal, daar niet heel veel tijd wordt uitgerekt om ze meer te maken dan dat. Sommigen zullen dat niet erg vinden, vooral als ze met name komen om die heldinnen uit de kleren te zien gaan, maar ook dan zul je niet heel erg onder de indruk zijn. Als alle routes zijn doorlopen, heb je genoeg aan beiden handen om dergelijke scènes te tellen. Dat is mooi, want persoonlijk had ik nooit het gevoel die handen ergens anders voor nodig te hebben…

Conclusie:

Yoru ga Kuru is, zelfs met al diens verbeteringen, een game die vooral interessant is als een stukje Alicesoft-geschiedenis. Van het dungeon crawlen, tot aan het verhaal en de H scenes, is alles nogal mediocre, hetgeen enkel acceptabel is doordat het ook als dusdanig geprijsd is.