Om maar direct de open deur in te trappen: ja, je ziet heel duidelijk dat de achtste Ys niet gemaakt is voor de hardware van deze generatie. De game oogde op de Switch al oubollig en hoewel voor deze release is gezorgd voor textures van hogere kwaliteit, een betere draw distance en meer, kan het zich niet meten met een JRPG die gemaakt is voor deze hardware, zoals een Scarlet Nexus of Tales of ARISE. Mede daarom is het ook niet in hetzelfde prijssegment geplaatst als die titels.
Plons
Graphics zijn natuurlijk ook niet alles en in het geval van een JRPG is het verhaal doorgaans een veel belangrijkere maatstaaf voor succes. In dat opzicht is Lacrimosa of Dana een prima vertelsel. Adol ‘’the Red’’ Christen trekt zoals altijd weer ongeluk aan, wanneer het schip waar hij op zit zinkt na een aanval van een monster. Hij spoelt aan op een nabijgelegen eiland, dat uitgerekend het vervloekte eiland Seiren blijkt te zijn waar hij in de introductie voor gewaarschuwd werd. Een ramp van formaat zou je denken, maar voor de avontuurlijk ingestelde Adol is het een buitenkansje om onbekend terrein te verkennen. Gelukkig is hij echter niet volledig blind voor de situatie en verzamelt hij al snel andere drenkelingen om een soort van safe haven te bouwen op dit met monsters gevulde stuk zeerots.
Deze drenkelingen en hun dorp worden de spil van Lacrimosa of Dana zijn plot. Adol en zijn vrienden verkennen beetje bij beetje meer van het eiland, vinden meer passagiers en met hun medewerking kunnen ze nieuwe paden ontgrendelen en hun leven makkelijker maken. Een smid kan bijvoorbeeld jouw wapens versterken, terwijl de dokter medicijnen kan maken. Tegelijkertijd droomt Adol van een Seiren in het verre verleden, toen een ander mensachtig ras er heerste. Je raadt het al, maar niet alle dromen zijn bedrog en zijn slaapavonturen worden een alsmaar belangrijker subplot dat samenkomt met het hoofdverhaal in de slotakte van het avontuur. En geheel in lijn met de rest van de serie, zal het niemand van zijn stoel blazen.
Dichter bij Memories of Celceta dan Monstrum Nox
Ys als serie genomen heeft me tot nu toe nooit echt verhalenderwijs weten te imponeren. De kronieken van Adol zijn heel veilig en volgen veelal bekende tropes van JRPG’s. Daarbij heb je natuurlijk gradaties en hoewel ik Memories of Celceta persoonlijk net iets beter vond, kan ik zien waarom Lacrimosa of Dana door een groot deel van de community wordt beschouwd als het beste deel in de serie. Het weet uitgebreid dungeon crawlen op het juiste moment af te wisselen met meer persoonlijke verhalen die draaien om de inwoners van Castaway Village. Daarnaast zijn er Hunts en Raids, die je respectievelijk een soort offensieve en defensieve horde mode laten voltooien om beloningen vrij te spelen en een hoop ervaring te verkrijgen.
Voor deze inwoners is sowieso extra veel aandacht, daar je er genoeg niet vindt als je enkel het verhaal doorspeelt. Dit motiveert je om extra grondig te zijn wanneer je het eiland verkent, hetgeen er op zijn beurt weer voor zorgt dat je meer voorwerpen verzamelt. Deze kan je gebruiken om quests te voltooien en cadeaus te kopen waarmee je een betere band met de inwoners te krijgt. Verwacht geen Persona-achtige taferelen, maar wel voldoende diepgang om jouw merry band meer te maken dan een collectie NPC’s.
Hack, Slash en Sack
Zoals gezegd heeft Ys nooit het niveau van een Persona 4: Golden of Final Fantasy X gehaald op het verhalende vlak. Dat ik de games desondanks blijf spelen, is voor een groot deel te danken aan de combat die dit gebrek compenseert. In tegenstelling tot de twee genoemde voorbeelden, zijn Ys-titels een real-time aangelegenheid. Dit is wel zo fijn wanneer je een eiland verkent, daar het telkens getransporteerd worden naar een afgesloten ruimte de immersie niet ten goede komt. Bovendien is de fauna van het eiland (bewust) niet perfect geschaald naar jouw level, waardoor je soms voor jouw leven moet rennen voor vijanden die je van zijn lang zal ze leven niet aankunt.
Seiren van top tot teen uitpluizen ondanks deze gevaren, is de grootste trekpleister van alles. Grootse grottenstelsels, bossen en jungles, uitgebreide vlaktes en verschillende ruïnes smeken erom om verkend te worden en net als Adol ga je hier echt van kunnen genieten als je een beetje avontuurlijk bent ingesteld. En wanneer je op die manier speelt, ben je ook voldoende geleveled dat je in een paar slagen door de reguliere vijanden heen hakt en al dansend om de grotere uitdagingen heen gaat door op het juiste moment te timen of blokken. Dit zorgt ervoor dat combat niet te langdradig voelt en vooral een heerlijk tempo erin houdt dat niet gaat vervelen, zelfs na dik veertig uur ermee vertoeft te hebben.
Conclusie:
Zelfs als ik de mening niet deel dat Ys VIII het beste deel in de serie is, is het wel een hele sterke tweede. Combat is vlot zoals we gewend zijn, maar krijgt meer diepgang door vijanden die je gewoonweg niet aan kunt wanneer je ze de eerste keer tegenkomt. Tel daarbij een verhaal op dat ondanks zijn voorspelbare verloop enkele zeer aangename momenten heeft en een eiland dat een genot is om te verkennen en het resultaat is meer dan degelijke action-RPG.