Persona 5 was een hele hoop dingen. Een uiterst diepgaande JRPG, een uitstekend verhaal, een waardige opvolger van Persona 4: Golden en misschien wel de stijlvolste game ooit gemaakt. Niet een makkelijk spel om te overtreffen dus. Persona 5: Royal deed een poging, maar liet bij ondergetekende vooral een nare nasmaak achter, terwijl spin-offs als Persona Q2 en P5D, hoewel vermakelijk, niet succesvol waren in de magie volledig vangen. Gaat Persona 5: Strikers daar wel in slagen?
In de geest van openheid moet ik toegeven dat ik er van tevoren al stiekem van uitging dat het antwoord nee zou zijn. Ik heb door de jaren heen heel wat musou-spellen van ontwikkelaar Omega Force verorberd, maar voor mijn gevoel was de rek wel uit de formule, zelfs wanneer die een lakje verf kreeg om op een andere franchise te lijken. Bovendien zag ik het combogedreven subgenre nou niet direct samenkomen met de eigenzinnige presentatie van Persona 5. Ik ben de eerste die toe zal geven dat ik er volledig naast zat.
Om te beginnen
Persona 5: Strikers speelt zich enkele maanden na het einde van de originele Persona 5 af. De hele Royal-versie wordt volledig genegeerd en kan dus officieel naar het rijk van non-canon worden verwezen. De hoofdpersoon van deze game keert voor de zomervakantie terug naar Tokio, waar hij samenkomt met de rest van de Phantom Thieves voor een gezellig onderonsje. Het lot had echter andere plannen. Japan gaat gebukt onder een ware epidemie van hartveranderingen en niet geheel verrassend verdenkt het politiekorps onze helden hiervan.
De Phantom Thieves komen er bij toeval ook achter dat iemand in de metaverse aan het rommelen is en gaan zelf op onderzoek uit, waarna hun weg zich kruist met dezelfde agent die hun zou moeten arresteren. In plaats daarvan sluiten de twee partijen echter een pact, welke vereist dat onze bonte meute buiten Tokio reist om op meer zaken licht te kunnen werpen. Zo begint een road trip door Japan.
Net even anders
Wie de originele Persona 5, dan wel de Royal-editie heeft gespeeld, is ongetwijfeld bekend met Palaces. Deze manifestaties van iemands verrotte psyché waren de dungeons die je in de hoofdgame moest doorkruisen en waren gevuld met shadows om te bevechten en mysteries om te ontrafelen, met als einddoel de spreekwoordelijke schat in de kern te vinden en stelen om een verandering in gedrag teweeg te brengen. Deze opzet is verrassend goed vertaald naar Persona 5: Strikers, dat je geen Palaces, maar Jails voorschotelt.
Jails zijn, om het even simpel te maken, Palaces op steroïden. Waar een Palace zoiets als een school of bankgebouw was, kunnen Jails een hele stad vervormen. Een substantieel deel van je dungeon crawling-tijd spendeer je dan ook niet in de plek waar je doelwit zich bevindt, maar in de nabije omgeving. Hier zoek je manieren om obstakels in de omgeving te passeren, al vertaalt dit zich doorgaans naar het zoeken naar zogenaamde birdcages die de omgeving beïnvloeden. Ondertussen stuit je op shadows, die je uiteraard zal moeten bevechten als je sterker wil worden. En het is hier waar je duidelijk kunt zien dat Omega Force zijn uiterste best heeft gedaan om trouw te zijn aan het bronmateriaal, terwijl het tegelijkertijd zijn eigen stempel erop drukt.
Het navigeren van de overworld en het vinden van shadows zal een feest van herkenning zijn voor terugkerende spelers in de serie. De o, zo stijlvolle UI en soundtrack, maar ook verstop- en ambushmechanics zijn een op een overgenomen, waardoor gameplay footage makkelijk zou kunnen doorgaan voor de oorspronkelijke game. Dat is, tot het gevecht begint. Dan laat Omega Force zien waar ze écht goed in zijn.
Musou NEXT
Wie denkt aan Omega Force, denkt waarschijnlijk aan grootse slagvelden vol gebieden die je moet beheersen, variabele objectives en vooral héél veel vijanden en hoge killcounters. Dat is immers wat de ontwikkelaar ons al jaren voorschotelt. Maar niet in Persona 5: Strikers. Gevechten zijn wel in real-time met een combinatie van lichte, zware en speciale aanvallen, evenals ontwijken, maar worden niet gevoerd met honderden vijanden. In plaats daarvan zijn het er een handjevol, met hooguit enkele tientallen op specifieke momenten. Aanvaringen zijn bovendien strikt gescheiden conflicten met toegekende ervaring na elke confrontatie, in plaats van veldslagen die een half uur per stuk duren. Tegelijkertijd is de invloed van Atlus ook met deze andere opzet gewoon voelbaar. Niet enkel visueel, maar ook door bijvoorbeeld all-out attacks die je kunt triggeren en natuurlijk de titulaire Persona die de dieven ondersteunen.
Door de jaren heen heb ik musou-spellen gespeeld van onder andere Gundam, Fire Emblem, One Piece en The Legend of Zelda. En hoewel ik over de ene meer te spreken was dan over de ander, was het feit dat ik in mijn beleving altijd ongeveer hetzelfde spel speelde met enkel een andere skin en tweaks aan de mechanics. Dit gevoel had ik niet bij P5S, dat voor het eerst voelde als een echt deel in de serie waar het de naam van ontleent. Een logische evolutie van het genre om het zo te zeggen, al kan het nog wel wat verfijnd worden. Richting het eind van de makkelijk veertig uur durende campagne was de rek er namelijk wel uit, daar elk karakter slechts een viertal nieuwe combo´s leert. De hoop is dus dat men dit pad blijft bewandelen en inzet op iets meer diepgang in het gevechtssysteem. Tegelijkertijd kan de ervaring ook iets cleaner worden gemaakt, daar het nu soms een enorme chaos op het scherm werd waarin je jezelf kon kwijtraken.
Tot de knieën
Iets waar Persona-fans allicht ook wat diepgang zullen missen, is in de segmenten in de echte wereld. Want hoewel je de nodige gevechten levert in de mainline games, is dat voor de meeste spelers slechts bijzaak. Persona draait voornamelijk om diens karakters en de banden die je ermee vormt. Dat is in Strikers niet anders. Verwacht echter geen momenten om aan je charisma te werken, uitgebreide bonding scenes of andere van dat soort zijactiviteiten. Alle karakters delen één bondmeter, wiens punten je kunt gebruiken om jezelf te upgraden. Dates zijn beperkt tot één vast moment, terwijl vrijwel alle karakters die niet bij de Phantom Thieves hoorden hooguit in conversatie genoemd worden. En de sidequests zijn veelal fetch quests en extermination quests die ik al snel links liet liggen door hun breindode repetitiviteit. Zelfs de Persona zijn slechts in kleine getalen aanwezig en veel minder naar smaak aan te passen als gevolg. Het Persona 5-DNA kan dan ook het best worden omschreven als zijnde duidelijk aanwezig, maar verdund na enkele generaties. Gelukkig wordt dit grotendeels gecompenseerd door de conversaties tussen onze helden onderling, die overlopen van de charme die al kenden. Dus zelfs al stilt dit de honger naar een Persona 5-2 of Persona 6 niet, dan nog kunnen we er wel even tevreden op kauwen.
Conclusie
Een volwaardige opvolger is Persona 5: Strikers niet, maar het weet zich wel te verheven boven de rest van de spin-offs. Deels is dit door de presentatie, die de sfeer van de originele game uitstraalt, maar ook de gameplay helpt hieraan mee. Omega Force heeft voor de verandering meer gedaan dan een andere franchise over diens games plakken en het resultaat mag er wezen, al is er nog ruimte voor verbetering. Zo was de game in mijn beleving wat te lang en waren de sidequests saai.