De common route van de eerste Primal Hearts was zonder twijfel een van diens sterkere kanten dankzij een gelaagde hoofdpersoon, boeiende heldinnen en een immens sterke cast aan side characters. Marmalade heeft die reacties gehoord en probeert dat kunstje nu nog eens dunnetjes over te doen, hetgeen je vrij letterlijk mag nemen.
Verbetering of kopie?
Daichi Kozuka is het jongere broertje van Michi uit de eerste game en daarmee mogen fans die hoopten dat ze haar alsnog zouden mogen palen direct die hoop laten varen. Hoewel ze zeker trekjes heeft van een brocon, is dit niet romantisch bedoeld, meer moederlijk. Ze wil niets liever dan haar kleintje broertje aan een leuke meid koppelen en stuurde hem daarom drie jaar geleden naar een afgelegen bergdorpje om hem te trainen in vechtkunst toen hij dreigde een shut-in otaku te worden.
Mochten aspecten je hiervan bekend voorkomen, dan heb je de eerste Primal Hearts klaarblijkelijk al gespeeld. Maar zelfs al heb je dat niet en heb je enkel mijn review gelezen, dan zou je al snel een gevoel van déjà vu ervaren. Daichi wordt namelijk een student van Ainoshima Academy, waar hij de deadlock tussen twee partijen breekt die de school draaiende zouden moeten worden. Ditmaal zijn het, in het begin, niet de studentenraden Gekka en Tendo, maar studenten die hen voor hun agenda misbruiken en nu hun ogen op Daichi richten. Hij is namelijk de 777ste student en daarmee de tweede Triple Seven. Maar hij is niet van plan klakkeloos een kant te kiezen.
Wink wink, nudge nudge
Deze knipoog naar terugkerende spelers is niet beperkt tot Kozuka en de common route. De character routes volgen hetzelfde thema. Kijkend naar de heldinnen is er het verlegen, in de friendzone hangende Tendo-lid Tateha, welke lijkt op een variatie van Yuzuki in plaats van een nieuw karakter. Ze werkt zelfs op dezelfde plek, heeft dezelfde unieke gezichtsanimatie en volgt in grote lijnen dezelfde story beats. Neem dat echter niet van mij aan. De eigenaar van Rapunzel, de werkplek van beide dames, zegt het zelfs in wat ik enkel kan zien als een mislukte poging om grappig te zijn. Ik zei het al toen ik afgelopen jaar The Edge of Allegoria recenseerde, maar erkennen dat je iets doet, maakt het niet minder kwalijk.
Een karakter dat deels in dezelfde valkuil tuimelt, is Mashiro. Zij is de vicepresident van Gekka en lijkt sprekend op Kana van de eerste game. Ze is elegant, maar kan tegelijkertijd enorm meegesleept worden in haar emoties als het gaat om iemand die haar dierbaar is. Dat kan haar liefdesinteresse zijn, maar ook een kleiner meisje dat technisch gezien boven haar staat en waar ze zich over ontfermt. En net als bij Tateha, steelt ze haar gezichtsuitdrukkingen bij haar inspiratie.
Snufje originaliteit
Nu moet ik wel eerlijk toegeven dat het niet allemaal kommer en kwel is. De andere routes die de game rijk is, maken niet deze fout. Gekka president Alicetia’s character route draait om een massaal verkeerd begrepen meisje dat uit haar schulp moet komen om de misverstanden op te helderen en dat is iets waar de hoofdpersoon bij helpt, waardoor ze dichter tot elkaar groeien. Het verhaal van Tendo president Usagi, de postergirl van deze titel en degene wiens character route als enige het niveau van de eerste Primal Hearts benadert, is wat dat betreft bijna het tegenovergestelde.
Usagi is een popster, immens populair en geliefd door iedereen. Enkel de hoofdpersoon prikt zo door haar imago heen en ziet het meisje dat eronder zit. Een meisje dat soms even rust moet hebben van de wereld en iemand moet hebben om gewoon zichzelf mee te zijn. Het is niet een bijster origineel verhaal, ik kan zo wel een paar games noemen die een soortgelijk vertelsel hebben voorgeschoteld, maar Usagi’s route is ondanks dat de uitschieter van het vijftal.
Vijf?
Ja vijf. Je kunt ook nog daten met klasgenoot Anna. Verwacht van die route echter niet te veel. Het is een duidelijke subheroine, wiens verhaal qua lengte en inhoud verbleekt bij de andere vier. En toch is het mijn favoriet, puur omdat het tenminste iets bijzonders deed in de manier waarop ze haar gevoelens kenbaar maakte. Laten we echter eerlijk zijn: dat is niet echt een compliment.
Primal Hearts 2 is ondanks dit niet objectief een slechte game. Het is niet zijn voorganger, maar dat niveau kan ook niet elke titel halen. Het probleem is echter dat het ons daar wel aan blijft herinneren. Buiten alles wat we al genoemd hebben, haalt elke character route een heldin van de vorige titel terug. Niet enkel dat, maar in de meeste zijn meerdere story beats zijn nagenoeg een op een gekopieerd in wat vermoedelijk een hommage had moeten zijn, maar nu voelt alsof een wanhopige greep naar vergane glorie. En dat beschrijft de game feitelijk een beetje als geheel. Het is een kortere, slechtere versie van een game die hier op dezelfde dag verscheen, welke erdoor op vrijwel elk front overschaduwd wordt. Enkel het artwork, de voice acting en de H-scènes zijn van hetzelfde niveau en dat is gelukkig nog altijd in het hogere eind van het goede spectrum.
Conclusie:
Primal Hearts 2 voelt een beetje als zelfplagiaat van ontwikkelaar Marmalade. De game probeert fans van het origineel te paaien met knipogen, maar valt in plaats daarvan voortdurend in herhaling. Tel daarbij op dat de game opvallend veel korter is en wat je krijgt is feitelijk een veel mindere versie van een game die slechts babystapjes verwijderd was van een score boven de 90%. Daar komt Primal Hearts 2 niet bij in de buurt.