The Legend of Heroes: Trails in the Sky 1st Chapter

De Sky arc van deze franchise, speelt zich af in het koninkrijk van Liberl. Deze kleine natie heeft zich staande weten te houden in deze door oorlogen getekende wereld door twee dingen: diens vooruitstrevende Orbal-technologie en diens getalenteerde Bracers. Bracers zijn een soort hulpkrachten die doen denken aan politie, welke helpen met zaken als het vinden van vermiste personen, het verdelgen van monsters, het begeleiden van personen en meer. Met name de sterkste van hun worden zelfs gevraagd om de grens over te steken en te helpen met incidenten wiens invloed verder strekt dan één natie.

Voorbeeld

Een van zulke Bracers is Cassius Bright, vader van Estelle Bright en geadopteerd vader van Joshua Bright. Allicht geïnspireerd door zijn voorbeeld, streven zij ernaar eveneens de titel van Bracer te mogen dragen. En wanneer onze game begint, is het de dag waarop zij hun Junior Bracer-examen mogen afleggen. Natuurlijk slagen ze hier met vlag en wimpel voor, daar er anders geen game zou zijn.

Normaliter blijft een Junior Bracer gedurende een periode in hun eigen omgeving zitten om opdrachten te voltooien en de klappen van de zweep te leren. Naarmate ze meer missies voltooien, krijgen ze meer aanzien en kan de lokale Bracer Guild besluiten een aanbeveling tot Senior Bracer af te geven. Ons duo krijgt die nadat ze een incident van relatief groot belang weten op te lossen, maar krijgen daarmee niet de titel. Daarvoor zijn aanbevelingen nodig van alle vijf de Guilds uit de verschillende regio’s. Met de eerste op zak, besluiten ze dat dit hun volgende doel wordt.

Voorspelbaar

Met vijf hoofdstukken in de game en vijf regio’s in Liberl, volgt Trails in the Sky een vrij voorspelbare format. Estelle en Joshua trekken naar een regio, leren er mensen kennen, doen werk voor de Guild en worden daarbij meegetrokken in een groter conflict die ze een aanbeveling oplevert. Toch had ik geen enkel moment het gevoel dat dit afbreuk deed aan de ervaring. Er is een rode draad die dit alles met elkaar verbindt en de mysteries die hierbij horen ontrafelen, is net zo belangrijk als de incidenten zelf. Ook hier is enige mate van voorspelbaarheid van toepassing, met name richting het eind van het spel, maar de cast is dermate groot en gevarieerd dat het dit ruimschoots compenseert, juist doordat je constant van locatie wisselt. Vooral Estelle, welke ik in het begin niet uit kon staan als hoofdpersoon, wist me overstag te halen door de groei die ze door de game heen liet zien. En dat kan je natuurlijk niet zonder gebreken.

Niet dat het verhaal zonder zijn minpunten is overigens. Het meest interessante mysterie van het spel wordt middels een loredump in de epiloog ontrafelt, wat voelde als een nogal makkelijke manier om dit te doen. Natuurlijk is dit gedaan als een opzet voor het volgende deel in deze trilogie, getuige het feit dat een teaser van het vervolg middels een cutscene volgt, maar ik had graag gezien dat het in ieder geval deels in de main story aan bod was gekomen. Met 65 uur op de teller bij de credits, inclusief alle sidequests, was daar immers genoeg tijd voor. Al moet ik ook toegeven dat het in de huidige vorm effectief was. Ik wil dat volgende deel nú hebben.

Vooruitgang

Natuurlijk zou ik daarvoor kunnen uitwijken naar het origineel dat ooit op de PlayStation Portable verscheen. Het verhaal is immers nagenoeg hetzelfde gebleven, dus als ik antwoorden wil, liggen ze voor het oprapen. Dat ga ik echter niet doen. 1st Chapter is namelijk niet zomaar een remake die het geheel een nieuw likje verf geeft met wat extra verbeteringen, zoals we dit bijvoorbeeld zagen bij Final Fantasy Tactics afgelopen maand. In plaats daarvan is het meer een Final Fantasy VII: Remake of Rebirth, die het complete spel op de schop neemt.

Op de PSP was Trails in the Sky een turn-based aangelegenheid met een isometrisch perspectief, sprites en een compleet gebrek aan voice acting. De nieuwe versie is echter een compleet open 3D-wereld, waarin je zowel in real-time als turn-based vijanden te lijf kunt gaan. Het zal geen prijzen winnen op visueel vlak, maar de anime visuals zijn clean en gedetailleerd. Bovendien zijn alle personages voorzien van voice acting om het verhaal beter tot leven te brengen.

Voorkeur

De opmerking over de twee soorten combat moet ik overigens wel voorzien van een kanttekening. Real-time combat dient met name twee doelen. Allereerst is het een manier om vijanden die te zwak zijn geworden snel uit te schakelen als je bijvoorbeeld hun materiaal nodig hebt, terwijl het alternatief is om ze te stunnen voordat je midden in het gevecht overschakelt op turn-based combat. Gevechten volledig in real-time beslechten is een optie, maar niet aan te bevelen. Daarvoor is het te simplistisch om leuk te blijven.

Dat de game zelf ook turn-based als de juiste manier van spelen beschouwd, is te zien aan het feit dat real-time-gevechten enkel beschikbaar zijn in de overworld met random monsters. Zijn het story battles of side quests die het gevecht afdwingen? Dan kun je erop rekenen dat je gewoon netjes op jouw beurt moet wachten. En je moet maar hopen dat je hem krijgt.

Voordringen

Hoewel de naam turn-based impliceert dat je om beurten een aanval doet alsof je woont in een rood en witte bal, zijn er door de jaren heen veel varianten op deze formule ontstaan. Voor Trails in the Sky bijvoorbeeld, kun je de volgorde manipuleren door Orbal Arts (deze game zijn versie van magie) te gebruiken, in te spelen op vijanden hun zwaktes en meer. Zie je bijvoorbeeld dat een vijand een krachtige aanval op aan het laden is, dan kun je proberen Arts te gebruiken om dit te onderbreken, jezelf anders te positioneren zodat hun aanvalt mist, hun beurt terug te dringen terwijl je een tegenantwoord voorbereid of ze stoppen door middel van een gericht offensief. Wees echter gewaarschuwd: de vijand kan hetzelfde en in sommige gevechten wordt dit ook echt wel gedaan. Hiernaast zit op menig trede een bonus en door de volgorde te veranderen, belandt de kans om bijvoorbeeld zonder oplaadbeurt magie te gebruiken allicht bij de tegenstander.

Zelfs met dit is 1st Chapter echter geen moeilijke game. Ik heb het spel voltooid op de reguliere moeilijkheidsgraad en heb het daarbij slechts drie keer lastig gehad. Gezien er hieronder nog Easy- én Very Easy-opties zijn, kun je er zeker van zijn dat ook jij het spel tot een goed einde kan brengen. Of je dat wil is natuurlijk geheel aan jou, maar als jij de latere The Legend of Heroes-titels een warm hart toedraagt of gewoon een fan bent van JRPG’s, is dit er sowieso een die je eigenlijk niet wil missen.

Conclusie:

Zelfs als The Legend of Heroes: Trails in the Sky 1st Chapter geen prijzen zal winnen op welk vlak dan ook, is het wel een oerdegelijke JRPG met een fors verhaal, een flinke opknapbeurt ten opzichte van het origineel en een cast die dankzij voice acting beter dan ooit uit de verf komt. Alleen de epiloog liet me achter met gemixte gevoelens